Brrr toch spannend… gelukkig is Michiel mee. We moeten op de mammapoli naar achter… dat is raar want de vorige keer voor onderzoeken was het gewoon voorin. Het zal wel. Ik zeg nog tegen Michiel “Goh, lekker bemoedigend al die borstkanker folders hier. Je zou bijna denken dat je de diagnose al hebt als je hier zit.” Michiel en ik lachen en zeggen beiden even niets.
“Mevrouw Herrewijn, komt u maar.” Ik loop mee met een lieve jonge vrouw. Maaike heet ze. In opleiding… Heb ik weer dacht ik nog. Maar ze bleek heel vriendelijk en kundig. “Nou kom maar op met die punctie.” “Uhm ja nou… dat is dus fout gegaan. We hebben u voor een echo en mammografie er op staan, niet voor een punctie. Daar kwam ik vanmorgen achter.” Waarom heb je dan verdorie niet gebeld? Waarom zit ik hier dan? En bovendien waarom is er niet al een afspraak ingepland voor het juiste!? “Oké, en u kon ons niet even bellen? Dan hadden we hier niet voor niets moeten zitten…” Ik zie dat ze het ook niet fijn vind. “Ja dat had gekund maar we moeten altijd info met u doornemen voor de punctie. Ook wil ik u nog even een keer onderzoeken als dat mag.” Je doet maar. Maar wat baal ik zeg.
“Nou ik loop even mee naar de balie, dan plannen we meteen die punctie in.” Bij de balie aangekomen treffen we de meest onbekwame secretaresse die ik ooit gezien heb. “Oh staat het wel in de computer?” “Ja ik heb het er net ingezet kijk maar” tik tik op het toetsenbord “Ja en dit moet ik nu dan plannen? Dat kan niet zomaar, dan moet ik bellen hoor…” ik zie Maaike kijken. “Ja dan doe je dat, want mevrouw moet die punctie nu gewoon ingepland krijgen. Het is al eerder fout gegaan dus regel het maar even.” Tik tik tik… “Wat was er fout gegaan dan? Er is toch netjes een mammografie en echo ingepland?” “Ja maar zoals je ziet had mevrouw die al gehad, de huisarts had doorverwezen voor een punctie…” tikkerdetik… “Nou gek, mevrouw gaat u nog even zitten. Ik maak nog snel iets af en ga bellen voor u…” Maaike neemt intussen afscheid. Michiel en ik kijken elkaar aan. Het telefoongesprek verloopt al net zo raar als die vrouw is en doet… “Ja ik wil dus graag die punctie inplannen, oh oké… en wanneer dan? Nou dat weet ik niet hoor. Morgen dus? Oké dankjewel…” de kneuzige secretaresse roept: “mevrouw Herrewijn, komt u maar.” Ze denkt zeker ook een arts te zijn ofzo… “Ja er is een probleem: het apparaat voor de punctie doet het niet. Morgen komen ze het maken maar ik kan dus geen afspraak plannen nog…” ik kijk haar verontwaardigd aan. “Hoezo kan dat niet dan? Je kan me toch voor maandag of zo plannen??” “Nee want we weten niet of die het dan doet.” Ik schud mijn hoofd. “En wanneer zou ik dan wel iets horen qua afspraak? Want dit kan natuurlijk geen weken wachten. Dat snapt u neem ik aan ook wel. Anders moeten we gewoon naar een andere locatie waar die het wel doet.” “Ik bel u morgen mevrouw. Dan weten we meer.” Ik knik en zeg: “Prima, dan hoor ik u morgen, mocht ik niks horen bel ik zelf wel…”
Boos lopen Michiel en ik weg. “Wat een achterlijk gedoe joh… dit slaat toch nergens op? Wat nou als je echt kanker zou hebben? Dan loop je nu door zo stom ziekenhuis vertraging op voor een behandeling door hun stommiteiten!?” Michiel knikt. Had ik misschien toen al een voorgevoel?