“Mevrouw Herrewijn, komt u maar. U mag hier uw boven kleding uitdoen. En doet u de bril ook maar vast af. Kom ik u zo halen.”
Ik heb altijd het idee dat die verpleegkundige maar denken dat je 10 minuten nodig hebt maar je bent toch met uitkleden als jonge vrouw wel binnen 2 minuten klaar? “Zo loopt u maar mee. We maken nog even 1x een normale mammografie. Dan gaan we het apparaat in, doen de punctie en daarna nog een keer een mammografie.” Duidelijk plan. Kom maar op.
De mammografie is een eitje. Snap echt niet dat mensen daar zo moeilijk over doen. Tuurlijk fijn is anders maar het doet echt geen erge pijn of iets. Het is hoogstens wat oncomfortabel. Nou mijn boob staat er weer mooi op hoor ik. We lopen naar de andere kamer. “Gaat u maar plat op de buik liggen, de borsten door dat gat heen.” “Weer eens een ander soort massage tafel…” grap ik. Je merkt altijd als je in dit soort “serieuze” situaties een grapje maakt iedereen wat losser wordt. Dat is fijn, dan vertellen mensen je ook meer en ben je zelf geen nummertje meer voor die mensen. “Dat is een goeie!” Zegt 1 van de verpleegkundige. “Nou ik ga even een beetje friemelen aan de borsten dat ze goed komen te liggen. Vervolgens wordt de borst weer geklemd. Maken we een foto om te zien of u goed ligt en kunnen we beginnen.” Hoppa weer een vreemde die aan je borsten zit. Maar hopen dat dit voor de laatste keer is in lange tijd!
“Hmm… dit is wel wazig hoor…” “ja ik zie het ook niet helder…” de dames kijken beteuterd. “Mevrouw… we moeten het apparaat even rebooten want hij is niet zoals het moet met de foto…” Ik grinnik: “goh toch niet zo goed hersteld precies? Hoorde donderdag al dat die kapot was, maar hij zou vrijdag gemaakt zijn…” de dames kijken elkaar aan. “Dat hadden ze ons ook wel eens kunnen vertellen, wist jij dat?” De ander schud haar hoofd: “Nee, ik ga wel even bellen. Start jij hem opnieuw op?” De dames zijn druk in de weer terwijl ik daar lig met mijn geplette tiet…
Reboot gedaan, mensen gebeld… zal het dan nu lukken?? Het geeft me allemaal maar weinig vertrouwen maar ja, wat kun je doen he? “Nou deze foto is ook niet helder maar zit wel op de zelfde plek volgens mij…” volgens mij?? Ik denk dat je even heel zeker moet zijn voor je me gaat lopen porren met een naald! “Nou dat klinkt niet heel zeker of wel?” “U heeft gelijk, ik haal de arts erbij. Die beoordeeld of we het kunnen doen ja of nee.” Goh wat een geluk, dezelfde vrolijke (not) arts als de vorige keer komt binnen gewandeld. “Dag mevrouw, nou we gaan eens kijken hoor.” Ze kletsen wat tegen elkaar en blijkbaar vind de prik meneer het goed genoeg. “We gaan het doen hoor mevrouw.” “Jippie, heb er zin in…” zeg ik zeer sarcastisch. De arts kan er wel om lachen. Ja denk ik, in jou tiet word zo niet geprikt maat… Alles werd tot in de detail besproken, dat is wel lovenswaardig want ik word graag in alles meegenomen. Van de verdoving spuiten tot het sneetje zetten tot nog diepere verdoving tot het daadwerkelijke “schot” van de naald… alles werd gezegd. De hapjes zelf nemen deed op dat moment al pijn. Je hoort ook een naar schrapend geluid van binnen in je lichaam.
Iedereen die ik van te voren sprak zei: het doet geen pijn hoor. Nou als je zelf ooit een punctie uit je borst moet laten nemen: bereid je voor op stekende pijn. Mocht je het niet voelen valt het mee maar als ik er aan terug denk voel ik het weer… Tuurlijk is het bemoedigend als iedereen zegt het valt mee, maar toch was ik er liever op voorbereid dat het wel pijn zou hebben gedaan. Godzijdank staat de afspraak voor vrijdag al gepland want nu, wil ik heel rap naar huis.