Nou hier is die dan, de dag van de uitslag. 11.15 worden we verwacht. Roos en Lex zetten we bij Michiel z’n ouders af, toch beter om even aandachtig te kunnen horen wat er nu gaande is. Alhoewel het wel zal meevallen. Hoogstens een voorstadium die ze even moeten in de gaten houden. Dat is niet zo erg; jaarlijks of desnoods halfjaarlijks een mammografie.
We zitten in de auto. “Wat een gedoe hè?” “Tja, het zal moeten zeker? Jij moet weer speciaal doen met je kalkdeeltjes…” Michiel en ik lachen er om. “Ben toch wel beetje zenuwachtig hoor…” “begrijp ik wel, ik ook…” We rijden de parkeerplaats op en hebben een mooi plekje. “Bah ik ben dit jaar al veel te vaak hier geweest. Ben er nu wel klaar mee zeg! Eerst die zwangerschap en nu dit gezeik…” Michiel beaamt mijn gevoel en zegt ook dat het maar weer ff klaar moet zijn. We lopen naar de juiste afdeling en melden ons. “Oh ja mevrouw Herrewijn gaat u maar zitten, de dokter komt eraan.” Ik zie de dame in opleiding lopen en de arts, ze zitten samen in een kamer en ze overleggen. Gevoelsmatig heb ik het idee dat die “nieuwe” moeilijk of beteuterd kijkt… het zal toch niet? Nee doe normaal, dit zie en voel ik helemaal verkeerd. Je moet jezelf niet zo gek maken. We lopen zo gewoon naar huis met dat voorstadiumverhaal.
“Mevrouw Herrewijn, komt u maar. Gaat u maar zitten. Ik ben dokter bla bla bla en dat is bla bla bla, die kent u van de vorige keer nog wel… Nou ik val maar met de deur in huis, het is niet goed… u heeft borstkanker…” Ik kijk Michiel aan, ik zie gewoon de moed in z’n schoenen zakken. Zijn ogen worden rood, tranen komen erin en rollen over zijn wangen. Ja maar dit nieuws was niet eens een optie!!! Wat lult dat mens?! Ik moet uiteraard bij die gedachte ook huilen. What the fuck moet ik nu? Ik wil mijn kids zien opgroeien! Ik heb nog maar zo kort met Michiel samen gehad, wat klets jij nou mens? Ik voel me verdomme niet eens ziek! Het is dat me tiet pijn doet maar dat is het!!!
“Nou dit hadden we even totaal niet verwacht…” zeg ik. “Nee dat begrijp ik, dit is ook echt domme pech.” Om eerlijk te zijn weet ik verder niet heel veel meer van het gesprek, behalve dat ik meteen zei: “hier heb ik toch helemaal geen tijd voor… wat een gezeik… we hebben een jong gezin, ik heb net nieuw werk en nu dit?” Ik haalde direct ik me hoofd hoe ik dit in hemelsnaam aan me ouders moest gaan vertellen… mijn moeder is al niet super sterk mentaal, krijgt ze dit er nog bij… en me papa… die is zijn moeder ook jong verloren aan kanker… dat komt natuurlijk allemaal dichtbij! En Lex? Jeetje hoe moet dat dan?
Het laatste waar ik mee bezig was, was mezelf… voor iedereen om me heen vind en vond ik het erg. Terwijl het juist andersom is: mensen hebben medelijden met mij! En denken: “goh die meid is nog zo jong!” Ja en dus strijdvaardig, energiek, heeft genoeg reden om te knokken! Na het gesprek met de arts komt het dan… wie gaan we bellen? Moet ik naar me ouders toe rijden? Nee dat trek ik zelf niet hoor. Eerst me zus bellen… die is nuchter, en heeft wel een goed advies.
Na alle gesprekken met mensen die je inlicht ben je op… emotioneel, mentaal, fysiek… alles is op. Je komt in een mallemolen terecht van afspraak hier, afspraak daar. Letterlijk wat ik al zei: hier heb ik toch geen tijd voor? Nou, je zal tijd moeten maken hoor als je ziek bent. Of je nu wilt of niet. Die zelfde dag lig ik nog in de MRI, we moeten weten of er uitzaaiingen zijn en hoe groot de tumor is. Ondertussen kweken ze nog door om te zien wat voor kanker het is.