Vandaag mogen we naar het Erasmus. We zijn maar bij mijn ouders blijven slapen om wat meer op een normaal tijdstip te kunnen vertrekken want om 08.15 moeten we er zijn! Kon niet vroeger zeker voor iemand die uit Zeeland moet komen? Het hele aanmeldproces was al een gedoe maar uiteindelijk konden we direct in gesprek. Een kamer vol artsen. De chirurg is de eindbaas als ik het zo zie. Ik heb wederom een hele waslijst aan vragen gemaakt over dingen die ik nog niet helemaal snapte. Eerst een rondje voorstellen: de chirurg, de oncoloog, de radiotherapeut en een verpleegkundige. De plastisch chirurg was er dit keer nog niet bij.
Het team heeft een heel plan klaar liggen, het klinkt allemaal top. Nadeel: het is in Rotterdam. Kan dat anders? Ja maar heeft niet de voorkeur… dit om de beste behandeling te garanderen. Nou dan moeten we niet twijfelen en alles in Rotterdam laten doen. Het is niet anders. Vandaag gaan ze nog een echo maken van de oksel; ze twijfelen toch over de lymfeklieren. Wat hier nu zo een verademing is? Ze zijn duidelijk, leggen alles uit en beantwoorden al mijn vragen. Ik heb hierdoor alles helder in mijn hoofd en wil er zo snel mogelijk voor gaan.
Stap 1: echo van de oksel.
Ook hier een enorm aardige arts. Hij legde alles uit. Ik zag zelf de slechte cellen zitten en hielp zoeken. Er moest vloeistof uit 1 van die cellen gehaald worden. Het hele punctie verhaal schoot door mijn hoofd en ik bereidde me al voor op de pijn… “Zo hij zit al hoor, ik haal het er nu uit en klaar.” “Maar… ik voelde niks!!!” De arts lachte en legde uit dat dit een heel andere naald was en blij was dat het mee viel.
Volgende stop: bloedprikken.
Na even gewacht te hebben, prikte de kittige Rotterdamse tattoo Gerry even snel wat buisjes en hoppa klaar.
Laatste stop: de verpleegkundige.
Na wat vragen en geklets was dit ook allemaal duidelijk en zou ik de volgende dag gebeld worden voor de uitslag van alle scans en voor de definitieve beslissing voor de behandelingen.