Weer een uitslag vandaag. Dit was een dag waar Michiel en ik heel slecht voor geslapen hadden. Mijn ultieme breekpunt was op het moment dat ik simpel stond te afwassen. Michiel had al gehuild die ochtend en ik voelde me zo schuldig dat ik dit iedereen maar “aandeed”. Ik was huilend aan het afwassen want ik roep continu: ik ga dit verslaan, ik ga knokken. Als ik vroeg of ik iets kon doen voor Michiel zei die telkens: beter worden. En toen tijdens die afwas kwam plots even de twijfel: maar wat als ik dit niet kan verslaan? Ik zakte volledig door de grond door deze gedachte. Ik zou dan zo hard falen terwijl ik er niets maar dan ook niets aan zou kunnen doen… iedereen zou ik teleurstellen. Waaronder ook mezelf. Ik zou nooit rust krijgen bij die gedachte. Totaal snikkend en huilend pakte Michiel de afwas borstel van mij af en greep me vast in zijn armen. “Wil je erover praten? Of moet ik even Knorretje zijn?” Ik haalde me schouders op en snikte door. Hij hield me zo stevig vast, ik was weer veilig. Ik kon mezelf weer wat herpakken en vertelde wat ik dacht en voelde. Michiel begreep me volledig en troostte me. Op dat moment hadden we ook besloten dat we goed nieuws moesten krijgen want met ander nieuws gingen we niet mee akkoord.
“Goede middag, met Leonie” “Goedemiddag, speek ik met mevrouw Herrewijn? Mooi, ik zou u nog even bellen voor de uitslag van de CT- en PET-scan. Gisteren heeft u natuurlijk al een echo gehad en is er al een punctie uit een cel genomen. Kortom ik denk dat u al wel wist dat er sowieso slechte cellen in de oksel zouden zitten?” “Ja dat klopt, op de echo leek het op 4 slechte lymfeklieren in de oksel, mogelijk 1 bij het borstbeen aan de linker zijde en rechts leek “schoon” te zijn.” “Wederom voortreffelijk hoe u op de hoogte bent mevrouw, dat vond ik gisteren ook al zo verhelderend. U weet waar u over spreekt. Nou ik heb deels goed nieuws: Rechts is schoon, dat klopt. Links zitten in de oksel 4 klieren en bij het borstbeen 1 slechte lymfeklier. En uiteraard de borst, maar dat wist u al.” Ik haal opgelucht adem maar vraag het toch: “En in de rest van mijn lichaam? Niks verder te zien?” “Nee mevrouw, het is echt alleen aan de linkerzijde van de borst. Het enige wat we zien oplichten is uw beenmerg, maar dit is volkomen binnen de waardes.” “Zou dat kunnen komen door de ruggenprik die ik heb gehad bij de keizersnede?” “Goh nu u dat zegt, dat zou een hele goede verklaring kunnen zijn. Sowieso gaan we dit bij volgende scans ook in de gaten houden hoor.” Ik heb dus “alleen maar” borstkanker wat ook een beetje in de lymfeklieren zit… Nooit had ik verwacht daar zo blij mee te zijn! Michiel heeft het gesprek mee gekregen en als ik ophang met de arts geven we elkaar een diepe knuffel. We zuchten allebei diep van opluchting. Hoe shit dit hele traject ook gaat zijn: ik ga dus voor genezing!
