Vandaag is er nog een afspraak in Terneuzen, om uitslagen te bespreken… Wat lopen de mensen daar achter de feiten aan zeg, niet te doen. Ik ben gevoelsmatig ook zo klaar ermee. Persoonlijk vind ik dat ik een week tijd had kunnen winnen met dit hele gedoe en familie en vrienden zijn er eigenlijk ook niet over te spreken. Vandaag zie ik dan ook als afsluiting bij Terneuzen. We gaan volledig naar Rotterdam, dan maar reizen. Het AYA-team is landelijk dus daar hoef ik (als ik er behoefte aan krijg) ook niet voor bij Terneuzen te blijven. Alles wordt in Rotterdam zoveel mogelijk op 1 dag gepland dus ik vind het wel prima.
Michiel en ik gaan in strijdmodus naar Terneuzen. De verpleegkundige roept ons en we gaan het gesprek aan. Onze frustraties uiten we en ik geef ook aan dat ik dit eigenlijk wel een klacht vind. De verpleegkundige begrijpt ons, probeerde eerst de schuld in de huisarts zijn schoenen te schuiven maar zag al snel in dat dit geen nut had. In de verwijzing stond namelijk duidelijk punctie en geen mammografie en echo. Kortom dat de administratieheks het fout gedaan had was voor mij wel duidelijk. Het gaat ons er om dat ze dit weten. Wat ze er mee doen zien ze maar, wij zijn deze negativiteit kwijt en dat zorgt voor energie. Voor kankergedoe kom ik niet meer in Terneuzen, tenzij het uiteindelijk misschien nog om enkel een mammografie gaat in de toekomst of er iets zo spoedeisends komt dat het niet anders kan.