Vandaag ga ik naar de kapper. Het moment dat het duidelijk was dat ik haar ga verliezen door chemo was mijn beslissing ook duidelijk. Ik ga nu kort. Zo vallen er niet hele strengen uit maar slechts plukjes. Lex gaat stoer mee, want die wil wel zien wat de kapper er van maakt. In de auto zeg ik tegen hem “Aapje, zullen we vragen of jij misschien een plukje mag knippen? Als mama uitlegt waarom denk ik dat de kapper vast wel zo lief is!” “JAAAA dat is vet cool!!!” Zo gezegd zo gedaan.
In de 3 jaar dat ik in Zeeland woon ben ik nogal een “kapperhopper” geweest. Nooit echt een goede kunnen vinden en nu in het mooie plaatsje Hoek zit daar de zaak hoor. Een vriendelijke kapster vraag: “Zo dus jij wilt kort?” “Ja, nou, ik moet kort van mezelf…” “Moet kort? Hoezo dan?” Ik vertel het verhaal kort en bondig en de kapster is er even helemaal stil van. “Dan gaan we er nu nog even iets moois van maken hoor. Kom we gaan beginnen.” Ze doet mijn haar in vlechtjes. Dit is het moment dat Lex durft: “Mag ik misschien knippen?” De kapster kijkt hem aan. “Dat is een fantastisch idee, dan help jij mama!” De foto’s en filmpjes worden geschoten en bij iedere knip denk ik: oh verpest het nou niet hè Lex… maar wat zou het boeien? Mijn haar gaat er toch volledig af… uiteindelijk.