Vandaag moet ik naar Vlissingen. Hier zit het bestralingsinstituut dat samenwerkt met Rotterdam. Vlissingen is tenminste redelijk dichtbij. Om 10.30 worden we binnen geroepen, er zit een aardige vrouwelijke arts. Ze toont oprecht interesse en geeft aan dat Rotterdam al goed veel gegevens heeft doorgestuurd. Ze stelt nog wat aanvullende vragen, doet een onderzoek en vervolgt dan: “Wat betreft het plan van bestraling. Zoals het eruit ziet gaat u de volledige lading krijgen, dat is dus maximaal 20x, dagelijks, met uitzondering van de weekenden. En zelfs in weekenden kan het voorkomen dat het door moet gaan. Ik wil u wel meteen alle info geven: bij bestraling worden ook gezonde cellen geraakt, in uw geval aan de linkerzijde dus uw long. Die gaat een strookje mee bestraald worden en loopt dus litteken weefsel op. Verder ga ik u ook vast voorbereiden dat we het niet hier gaan doen. De lymfeklier bij uw borstbeen zit vlakbij het hart. U bent jong, en als we dat met onze bestralingsapparatuur doen kan uw hart hierdoor schade oplopen en dat kan op uw leeftijd echt niet.” Ik denk bij mezelf ongewild direct: maar bij oudere mensen is het dus minder belangrijk en doen jullie het wel? Wat een raar systeem is dat eigenlijk. Kijk voor mij alleen maar gunstig hé. Ik krijg het beste maar voor oudere mensen…
“Dit houdt dus in dat u naar Delft zal moeten. Dit is 1 van de 3 klinieken in Nederland die een ander soort lagere straling (protonstralen) kan toepassen. Een sessie duurt ongeveer 15 tot 20 minuten per keer. Dit omdat u elke keer ademhalingspauzes moet nemen tijdens het bestralen.” “Oké, maar u zegt dagelijks. Ik moet dus iedere dag straks op en neer naar Delft, voor 20 minuten in een apparaat, en dan weer dat pokkeneind terug?” “Ik begrijp dat dit niet ideaal is, maar we moeten echt het beste doen voor uw lichaam.” Ja dat snap ik zelf ook wel maar ik heb werk, een gezin, een leven…. Dat is dus straks even een maand compleet naar de klote… Bestraling leek mij al het zwaarste (hoe gek ook, ik keek namelijk totaal niet op tegen de chemo) maar dit blijkt nu ook misschien nog zo te zijn omwille van het hele reizen.
“We gaan nu nog even een CT-scan doen, dan bepalen we goed de positie van de tumoren en hoe u in het apparaat komt te liggen. Ook testen we of de ademhaling te doen is voor u.” We lopen naar beneden, ik mag wachten tot ik naar binnen geroepen word voor de scan. “Mevrouw Herrewijn, komt u maar.” Een leuke jonge verpleegkundige loopt met me mee. We hebben een gezellig praatje en wat blijkt? Ze komt uit Philippine! Kleine wereld. En dan heeft ze ook nog steeds de zelfde huisarts als ik heb! “Ja maar het is zo goeie arts! Hij weet waar die het over heeft…” “En hij ziet er leuk uit…” grap ik. Ze schiet helemaal in de lach. “Ja maar echt!!! Het is best een lekker ding hoor!” We moeten beide heel erg lachen en laat ik nou net zo mijn adem moeten gaan inhouden… “Nou handig hoor, moet ik zo mijn adem inhouden terwijl we het over de huisarts gehad hebben… dat gaat toch niet??” Grap ik nog even door. Ze geeft aan dat ik een goede instelling in het hele proces heb en ze niet vaak zulke positieve mensen voor zich heeft. Maar ja, dat ben ik nu eenmaal… Negativiteit kost energie, positiviteit geeft energie. Het zelfde als dat karma echt wel bestaat. Zal ik het dan misschien stiekem een beetje verdiend hebben door het 1 of ander? Geen idee, ik weet wel dat mensen dingen overkomt om er van te leren, door te groeien en sterker eruit te komen. Iedere nare ervaring is een leerschool. En ik steek mijn middelvinger op naar alles wat mij klein probeert te krijgen want dat lukt niemand… behalve mijzelf.