Vannacht heb ik koorts gekregen en koorts en chemo is niet goed. Toen ik het deze ochtend opnam zat ik op 38.4 graden: volgens mijn kaartje nog geen spoed, eerst maar kijken of het zakt met paracetamol. Om 12 uur heb ik 39 graden, dat is wel een spoedtelefoontje. Kortom even het Erasmus gesproken. Advies van de arts: kijken of het vanzelf zakt. Zo ja is het goed, zo nee moet ik een antibioticakuur gaan krijgen. Echter gaat de arts er van uit dat het toch zelf moet zakken. In de middag ben ik alleen maar beroerder. Godzijdank was Michiel naar huis gekomen om me een beetje te verzorgen. Eten ging er niet in, drinken moest ik doen en Michiel kan daar heel overtuigend in zijn. De nodige doekjes om te koelen werden aangegeven want omdat ook onze badkamer boven weg is moet dat nu continu beneden gedaan worden. Lang leve verbouwen. Gelukkig begin ik me in de avond weer ietsje beter te voelen. Hopelijk is de koorts morgen minder of beter nog: weg.
Tijd om een douche te pakken, dus weer met mijn handen door mijn haar te gaan. Dit keer meer confronterend, ik kan meer en meer haren van mijn hoofd halen. Ja dat doet emotioneel wel even pijn. Maar het komt vanzelf na de behandeling wel weer terug. Nu zelf alleen bekijken wanneer ik alles er af laat halen. Het is namelijk zeer klote om bij iedere beweging met je hand door je haar een hand vol haren te hebben. Straks ligt de hele vloer bezaaid… zie je het al voor je? Dat gaan we voorkomen. Kortom wie weet eind deze week al millimeteren. We will see… Eerst donderdag maar weer chemo doen.