Zo de zware chemo dag is er weer. 90 minuten het ene middel, 60 minuten het andere middel en een spuit in mijn been. Het begint een beetje routine te worden. Eerst een afspraak op de poli met de “hoe gaat het?”-vraag die altijd centraal staat. Vandaag heb ik ook een MRI- scan, een “stand van zaken”, zeg maar. Niet de D-Day scan maar gewoon een “Doet het nou iets?”-scan.
“Het voelt wel degelijk of het kleiner is geworden in mijn borst. Het staat niet strak meer en doet veel minder pijn.” De poli-assistente geeft aan dat als het zo voelt we misschien wel goed nieuws gaan krijgen. Kortom, het blijft afwachten. Tijdens de MRI lig ik op mijn buik in een soort beugel. Eerlijk is eerlijk, ik vind het fijner dan op mijn rug te liggen. Na een half uurtje ben ik klaar en kunnen we naar huis. Nu wachten op het telefoontje volgende week donderdag met de uitslag.