Vandaag gaat Lex een keer mee! Hij heeft vakantie en dat is dus een mooie gelegenheid om met een korte chemo te laten zien dat het eigenlijk niets voorstelt. Zo maakt hij het ook niet groter dan het is en op de afdeling motiveren ze het ook dat kinderen een keer mee komen om te zien wat het nu precies is.
Daar gaan we, de afspraak is ook op een normaal tijdstip dus niet vroeg de deur uit. Lex is de DJ in de auto en in Rotterdam kan hij niet wachten om te zien waar het ziekenhuis dan zit. Als we de Maastunnel uitkomen, wijzen we aan waar het is: “WOW MAMA!! Zie je wel hoe hoog dat gebouw is? Jij zit toch niet helemaal boven he? Is er wel een lift?” “Nee lieverd, mama zit altijd op de 4e verdieping. En ja er is een lift dus maak je maar niet druk.” We parkeren en voor Lex kan het avontuur beginnen.
Eerste stop: de Etos. Lex heeft keelpijn en een rothoest dus keelsnoepjes en anti-hoesttabletjes voor hem kunnen geen kwaad. Tweede stop: Toiletten. We moeten allemaal plassen, dus hoppa. Derde stop: De chemo-afdeling. We wachten in de wachtkamer dit keer en kletsen saampjes wat. Lex weet al snel waar hij water kan scoren. Ik mag naar de stoel om de chemo te krijgen. De man die koffie rondbrengt vraagt wat we willen drinken. Lex wilt wel een cola, en ik neem een sapje. We krijgen er beide een koekje bij. Dat vindt Lex wel wat. Intussen na 3x mis prikken zit het infuus er nu wel in. Lex haat prikken maar bij mij moest die er wel om lachen. “Doet dat nu geen pijn mama??” “Nee hoor, terwijl ik intussen mijn gezicht compleet laat verkrampen en gekke bekken trek.” Hij komt niet meer bij. Nu is het wachten tot de zak leeg is.
Lex heeft slimme vragen voor de zuster. Hoe nou dat infuus werkt en waarom er meerdere dopjes zitten en hoe het nu komt dat daar niets uitkomt. Hij wil alles weten. Na een half uur is hij wat moe: tijd om te knuffelen. Hij komt lekker op schoot zitten, ik kantel de stoel en we kijken samen een filmpje op de tablet. Hij blij en ik blij met het knuffelen. Misschien is dit stiekem (op het vele misprikken na) wel de beste chemo tot nu toe.
Lex wordt opgehaald door Ome Frans en gaat logeren bij Tante Juul. De terugrit is een stuk stiller. Maar dan worden we gebeld. Ik was het bijna vergeten! De uitslag… “Goedemiddag, spreek ik met mevrouw Herrewijn?” “Ja zeker…” “Mooi, nou ik ga deze stormachtige grauwe dag wat mooier maken: We zien een verkleining van de borstkanker. Sterker nog: we zien het bijna niet meer. Ook zijn de klieren in de oksel eigenlijk weer normaal geworden. Alleen bij het borstbeen zien we nog wel echt een klier zitten. Over all dus een enorm goed resultaat!” Dat is een pak van mijn hart! Ik kan dus toch nog een beetje op mijn lichaam vertrouwen. Dit doet ons goed om te horen. Tijd om een rondje te bellen naar de meest naaste mensen en dierbaren.