Tijd voor de PET- en CT-scan. Deze is om 13.15 uur. En ik mocht niets meer eten vanaf 09.00. Wel moest ik even 2 liter water weg tikken voor ik aanwezig was bij de scan, dat zou nodig zijn… Michiel is weer mee, die schat. De afgelopen dagen waren oké, wel wat neerslachtig af en toe maar oké. Bij het aanmelden krijg ik een pilletje, die moest 30 minuten van te voren genomen worden. Ik word geroepen om mee te lopen. Michiel weet dat het onderzoek een poos kan duren en gaat lekker werken op zijn laptop ik het ziekenhuis.
“Komt u maar mee mevrouw.” Ik krijg een kamertje. Er word een infuus geplaatst in mijn arm en ik krijg een zak vocht. “Nu moet u echt even een uur stil liggen. U mag niets doen, zelfs niet op uw mobiel. Dit om het suikerverbruik in het lichaam zo rustig en min mogelijk te maken. Zo meteen kom ik u een radioactief spulletje toedienen en daarna kunt u de scan in. Oh en omdat u kinderen heeft: vanavond mag er niet geknuffeld worden. Morgen ochtend weer…” Uhm, kon dit niet eerder even vermeld worden? Ik ben niet de enige vrouw met kids die dit onderzoek krijgt toch? Nu ja, het zal wel. Ik heb super slecht geslapen en na een kwartier piekeren gaf ik het op. Ik doe wel alsof ik slaap. Beetje doezelen. Denken aan mooie stranden… de tijd ging toen redelijk rap voorbij. Het chemische goedje werd toegediend en de scan verliep ook vlot. Toen nog een 2e scan, waarbij ik een nieuw “het voelt alsof je in je broek plast”-goedje ingespoten kreeg en de dag was weer voorbij.