Blog

Als je eenmaal in het stramien zit van naar chemo gaan, dan worden de dagen (voor mij in elk geval) een beetje een waas. Iedere chemo is een beetje het zelfde. De weken gaan voorbij. En er is niet veel nieuws meer gaande. Je begint gezichten te herkennen. Je ziet mensen niet meer. Je ziet mensen die er slechter uit gaan zien. Je ziet nieuwe gezichten die ook het nieuws gehad hebben en nog vol frisse moed er tegen aan gaan. 

Al deze mensen zijn strijders, ieder op zijn eigen manier. De één kijkend naar een scherm, de anders een spelletje spelend op de mobiel. Soms, als je een bedje hebt, zie je slapende mensen, of ze hebben zich gewoon even teruggetrokken om geen contact met anderen te hebben. Soms heb je het kletspleintje, soms heb je het relaxpleintje. 

Lex wil elke keer dat hij vrij van school is met me mee. Hij vindt het elke keer gezellig en de zusters vinden hem ook een schatje. En ik moet zeggen, hij kleurt er op los daar hoor! Het lijkt nu wel dat hij het daardoor beter een plekje kan geven nu. En bovendien zijn de kroketjes natuurlijk ook wel heel lekker! En samen spelen op de switch is ook leuk natuurlijk. 

Dinsdag 02.01.2024

Hoera! Mijn zus is vandaag jarig. Helaas gaat ze niet mee naar de Efteling. En nog een tegenvaller: Roos is ziek. Dat houdt in dat ook Michiel niet mee gaat. Die blijft voor Roosje thuis want Lex heeft zich er wel heel erg op verheugd om te gaan, en ik stiekem ook. Tine, Christophe en de kids gaan ook mee. Nadeel is dat ik zelf wat zeurende rugpijn heb, maar ja dat heb ik al jaren. Vandaag gewoon even opletten om in niet te gekke attracties te gaan. Komt goed! Even een dagje niet ziek zijn. 

Na een halve dag merk ik dat mijn energie wel echt wat begint op te raken. Tine vraagt vaak of het nog gaat, wat ontzettend lief is. Echter moet ik toch echt rond 16.30 beginnen toegeven dat ik niet het park nog eens van de ene naar de hele andere kant kan doorlopen. Lex is hier echter nog niet zo heel erg begripvol in, wat ik kan snappen als kind zijnde. Je wilt gewoon door blijven gaan wat ik compleet begrijp. Kortom, compromis: we kiezen nog een attractie die we graag willen doen. Echter tijdens het wachten op de rest ga ik nu toch echt even zitten ipv staand wachten. Mijn rug begint het namelijk ook op te geven en we moeten ook nog naar huis rijden. 

Woensdag 03.01.2024

Ja, Jan met de hamer is hier. Wat doet mijn rug vandaag pijn. Ik weet dat ik geen diclofenac mag slikken, want dit gaat niet met de chemo samen. Even aankijken… 

Maandag 08.01.2024

Wat een dramadagen. Ik red het niet meer zonder pijnmedicatie voor mijn rug. Tijd om de poli te bellen want ik slaap er ook bijna niet meer van. Gelukkig wordt na overleg met de oncoloog aangegeven dat tramadol slikken wel mag. Aangezien ik voor mijn rug altijd een apotheek in huis heb, ga ik er meteen eentje nemen. 

De dagen erna gaat het stukken beter. Het is niet weg maar samen met wat sessies fysio moet dit wel weer goedkomen. Kortom mijn conclusie en die van de fysio: het was waarschijnlijk weer spit. 

Maandag 22.01.2024

Zo, vandaag weer een lekker dagje werken. Ik heb weer eens een hoestje maar godzijdank snotter ik er niet op los. Mijn weerstand is inmiddels -1 en dus pik ik ALLES op. En laten kids nou net ALLE griepjes en shit meenemen van school en de opvang. 

Mijn collega’s en ik hebben een paar dingen te doen, waaronder aangifte-uitnodigingen versturen. Die doen we handmatig nog in enveloppen omdat we een kleine afdeling zijn. Toch zijn 300 enveloppen vullen nog steeds best een belasting voor je armen. Maar ach, af en toe eens rekken en strekken en door… Tijd voor koffie en dan even de verzuimen doen. Dit gaat volgens een mooi stappenplan en ik mag het vandaag weer een keer doen. Het is best “simpel” als je gewoon je stappenplan volgt. Maar mijn kop zit vol opkomend snot… ik hoest veel en ik ben moe. Gelukkig is de fout die ik maakte een kleintje die totaal geen gevolgen heeft behalve dat het tijd gekost heeft dus dat is zonde. Nou hup, focus en opnieuw. Ik moet zoveel moeite doen om me te blijven concentreren… maar het lukt. Nu nog wat enveloppen vullen en door. Lunchpauze komt eraan. Mijn collega’s gaan even een rondje lopen en vragen of ik mee wil. Willen ja! Kunnen nee. Ik ga naar huis zodat ik morgen energie heb voor de reis naar kantoor Arnhem. Nieuwe mensen leren kennen en lekker socializen! Meedenken over zaken, ik hou ervan. Nu lekker uitrusten en dan morgen lekker daarheen! 

Dinsdag 23.01.2024

Oh my god… wat voel ik me beroerd. Het is 03.00 uur zie ik op mijn mobiele scherm. Fuck ik heb het bloedheet terwijl ik gisteravond rilde. Dit zal wel koorts zijn. Zooooo geen zin in… Ik meet mijn temperatuur: 38,5 graden. Das weer te hoog. Wat een gedoe, ik ga echt niet bellen hoor naar de SEH. Ik lig in mijn nest en wil slapen. Ik neem wel een paracetamol extra en als het straks nog zo is bellen we dan wel. Het is toch weer een antibioticakuur die ze gaan geven. Net als de 2x daarvoor. 

Ik schrik, mijn wekker gaat af. 05.30 geeft deze aan want ik moet naar Arnhem vandaag! Oh nee chips… vannacht had ik koorts. Eerst temperaturen dan zien we wel hoe of wat. 38.5 graden met paracetamol en net wakker worden… dat belooft niet veel goeds. Eerst maar eens plassen. 

Snot komt uit mijn neus gedrupt. Nou hup naar het toilet boven (wat een geluk dat we die nu eindelijk boven hebben) plasje doen en neus snuiten. Shit… dit is geen snot, het bloed stroomt uit mijn neus en drupt op mijn net schone mooie pyjama! Verdomme… de laatste weken heb ik sneller een bloedneus en ’t komt nooit uit. Het stroomt zo snel elke keer; ik kan het gewoon niet voor zijn. Dit keer ook weer, hup mijn neusspray er in. Wisten jullie dat een arts dat ook probeert als je daar aankomt met een bloedneus die niet wil stoppen? Dus tip van flip: xylometazoline neusspray spuiten in het bloedende neusgat en dicht knijpen die neus. 

Tien min later, drie grote stolsels verder en ontzettend licht in mijn hoofd zijnd, roep ik toch Michiel even om water te geven. Anders ga ik echt zo nog out en dat is niet praktisch in een nieuwe badkamer waar de glaswand kapot kan gaan. Na flink wat water ben ik er weer. Tijd om de troep schoon te maken. 

Inmiddels had ik al mijn teamleidster geappt. Ik voel me ontzettend schuldig omdat ik zou carpoolen met haar en ze nu met de trein moet. Ze is zo lief en meegaand dat ik me daar direct niet meer schuldig over voel. Het is goed zo, ik moet er maar mee dealen. Het komt nog wel zegt ook mijn teamleidster. 

Tijd om het nummer te bellen wat staat bij de opgesomde klachten. Wanneer je die ervaart moet je bellen. Nou koorts hoort daar bij, en de bloedneuzen ook. Yes, ik moet weer naar de SEH in Terneuzen. Kijken hoe of wat en of ik pillen of een infuus krijg. Hetzelfde liedje als altijd. Ik geef aan dat ik er pas tegen 08.00 ga zijn want we regelen eerst de kids. Zo gezegd zo gedaan. Roosje naar de opvang en Lex naar de IBO (Vlaamse voorschoolse opvang). Intussen Michiel zijn werk verwittigen terwijl we naar de SEH rijden. We vinken het lijstje weer af: 

• longfoto maken: check
• Bloed prikken: check
• Plasje inleveren: check 
• Infuus zetten: check 
• Vragenlijstje doornemen: check
• 3 uur wachten: check 
• Antibioticakuur voor thuis: check 

Kortom, weinig spannends. Extra medicatie tegen de zware hoest en door. Tijd om naar huis te gaan. Michiel eet vlug een boterham zodat hij ‘s middags nog kan lesgeven. Ik? Ik ga naar bed. Als Michiel en de kids thuis komen kan ik tenminste weer up en running zijn. 

Woensdag 24.01.2024 

Jeej weer een bloedneus, goedemorgen! Wat een gedoe. Word dit nu de nieuwe trend na de chemo’s? 

Donderdag 25.01.2024

Lex is vandaag een dagje vrij van school. Echter is het ook een hele drukke dag in het ziekenhuis. Ik voel me vandaag al niet fantastisch, maar ja, we gaan maar weer naar Rotterdam. Lex neemt zijn tekenspullen en tablet mee. Zo kan hij tijdens gesprekken zich even afsluiten met een filmpje. 

In de auto spelen Lex en ik auto bingo. Tot we bij Goes rijden (net een 20 minuten onderweg). “Shit, bloedneus…” gelukkig heb ik alles bij de hand. Ik word er bijna getraind in. Maar in de auto is het toch een gedoe. “Moet ik stoppen? Er is hier een tankstation.” Zegt Michiel. “Nee, rij maar door, het is een kleintje.” Ik spray me neus weer in en adem door mijn neusgaten zodat het sneller stolt. Gelukkig is die weer over. “Yes, ik zie een vlag Lex! Ik heb er 1.” Lex lacht: “Mama ik heb al 3 vakjes hoor!” 

We zijn in Rotterdam. Lex heeft dik gewonnen met auto bingo want er staan nu geen koeien in de wei en laat ik die nou net op mijn kaartje hebben staan. Eerst mijn dagticket printen en dan snel naar de wc om te plassen. Eerste afspraak is bij plastische chirurgie. We stappen de wachtkamer in. Lex begint lekker met tekenen. 

Michiel kijkt me aan en vraagt of het gaat. “Nee, ik moet NU naar het toilet. Wat een buikkrampen heb ik.” Ik sprint nog net niet naar de wc toe. Terwijl ik daar zit voel ik me beroerder worden. Aangezien ik ook snotverkouden ben en een druppel “snot” voel lopen zie ik plots dat dit rood is en er weer uitstroomt. Druppels bloed op mijn jurken geen neusspray want mijn jas ligt bij Michiel. Maar even zien hoelang het duurt. En ondertussen met de buikkrampen dealen. Top combi! 

Mijn bloedneus wil niet stoppen. Ondertussen probeer ik klungelig Michiel te appen om mijn neusspray te brengen. Binnen 5 minuten is hij bij mij. Hij vraagt of hij me nog kan helpen met iets maar Lex zit nu alleen in de wachtkamer. “Ga maar naar Lex ik kom zo snel mogelijk.” De arts was ook al geweest zei Michiel maar die pakt maar ff een ander eerst als het moet hoor. Na 4x sprayen wordt het eindelijk wat minder. Maar stoppen doet het nog niet. Met één hand mijn neus bedienen en de andere hand zorgen dat ik van het toilet kan na deze “shit show”. Ik heb wel eens betere momenten gekend. 

Voor de spiegel zie ik dat ik 4 bloedvlekken op mijn jurk heb zitten. Maar even snel kijken of ik met koud water ze wat weg krijg. Dit lukt verrassend goed gelukkig. Tijd voor de afspraken. 

Het was een zeer educatieve dag. De operatie is al grotendeels doorgenomen. Het enige wat nog opnieuw moet is de plastische chirurgie, wat had ik daar een stomme arts te pakken zeg. Ik zeg het niet snel maar het was gewoonweg een bitch. Alsof zij even kon bepalen wat ik wilde. Ze duwde het nog net mijn strot niet door. Dit heb ik bij de oncologische chirurg direct kenbaar gemaakt en ze gaf aan dat zij de leiding heeft, niet de plastische chirurg. Kortom, mijn wensen worden wel degelijk gehonoreerd. Ik ben tenslotte zelf baas over mij lichaam en zit niet voor mijn lol te bespreken wat ik met mijn boobs aan wil. 

Op de poli voor oncologie (soort incheckbalie om te zien of alles nog goed gaat en ik echt klaar ben voor de “dagbehandeling”) bespreek ik mijn rugklachten. Mevrouw van Rosmalen is hier niet zo happy mee. Rugpijn en kanker schijnen geen vrienden te kunnen zijn met elkaar en zelfs alarmbelletjes te doen afgaan. Kortom, ik moet door de molen bij de neuro-oncologie. Maar dit is toch gewoon spit? Bovendien is het al veel minder dankzij de fysio en zo nu en dan een tramadol die ik eigenlijk alleen af en toe voor de nacht nodig heb. Ik maak me er maar niet druk om hoor. In dit geval ken ik mijn eigen lijf het beste. En deze pijn ken ik al JAREN! 

Zaterdag 27.01.2024

We hebben gegeten. Echter ben ik de hele dag al misselijk. Mijn maag doet pijn. Ook heb ik buikpijn, maar veel minder dan normaal na een chemo. Het is nu voor het eerst de misselijkheid die overheerst. Ook hoest ik continu tegen slijm aan wat er niet uit wil komen. Dat maakt me ook misselijk. 

Aangezien ik voor geen meter kan kotsen voel ik me ontzettend naar. Michiel geeft aan dat overgeven echt kan opluchten. Ik wil niet maar voel dat het er echt aan zit te komen. Michiel geeft me een emmer en daar gaan we. 

Na de kotssessie voel ik me helemaal niet beter. Sterker nog: mijn hele keel doet pijn. Het lijkt wel alsof mijn amandelen opnieuw geknipt zijn en bij iedere slik moet ik weer kokhalzen. Zo kan ik echt niet gaan slapen… ik kijk het een half uur aan en bel dan even met het ziekenhuis voor overleg. Ik moet antibraakmiddel nemen wat ik in de thuisapotheek heb liggen, ook een antimisselijkheidsmiddel en paracetamol. Als dit alles na een paar uur nog niet werkt dan moet ik naar de HAP om mijn keel te laten controleren. 

Na, met pijn en moeite, de medicatie te hebben genomen word mijn braakreflex minder. De pijn is niet weg maar dan komt Michiel met een briljant idee: waterijs! Net zoals bij het knippen van mijn amandelen. Het werkt, de pijn wordt eindelijk wat minder. Genoeg om te proberen slapen. 

Na een paar uur moet ik weer overgeven. Dit keer gelukkig met veel minder pijn in de keel. Maar eerlijk is eerlijk, ik voelde me deze avond/nacht voor het eerst een echte kankerpatiënt…. En dat was even slikken en emotioneel instorten. Godzijdank heb ik op die momenten Michiel naast me staan. Die relativeert de boel snel en zegt dan dingen zoals: “Goh nu pas?” Of “Klopt, ben je ook. Maar dat mag je soms ook echt wel even zijn! Je hoeft niet continu sterk te zijn. Je mag ook huilen. Gooi het er juist maar eens uit want het is ook oneerlijk en stom dat jij dit hebt gekregen.” 

Op die momenten weet ik dat ik echt de liefde van mijn leven naast me heb staan. Niet tegenover me, niet achter me maar echt hand in hand naast mij. 

Donderdag 08.02.2024

Vandaag de afspraak bij neuro-oncologie. Maar eerst de chemo. Shit! Ik ben gisteren vergeten bloed te prikken in Terneuzen. Oh no… dan moet ik dat nu eerst doen. Maar ik heb geen prikbrief. Na wat heen en weer geloop kan ik prikken en daarna inchecken bij de poli. Gelukkig zijn de bloeduitslagen snel binnen. Ik mag weer door voor de chemo. De neuropathie in mijn voeten is momenteel voor mij wel dusdanig dat ik besloten heb toch met een chemomiddel te moeten stoppen: de paclitaxel. Aangezien ik hier ook al een volwaardige dosis van gehad heb is het nu niet het risico waard dat ik 0 gevoel krijg in mijn voeten. Dit kan namelijk ook permanent zijn. Dan zou ik nooit meer grote afstanden kunnen lopen zonder “gevaar”. Ik voel dan namelijk niet of ik blaren of wondjes heb onder mijn voeten. 

De carboplatin mag ik nog wel gewoon krijgen dus daar gaan we vandaag voor. Nu maar duimen dat ik er niet zo ziek meer van wordt. Dat zou een fijne bijkomstigheid zijn. Nadat de chemo er in zit, is het tijd voor de neuroloog op de afdeling oncologie. Ja, dit zijn weer andere neurologen dan bij de gewone neurologie. Dat wist ik ook niet… Ik krijg een aardige co-assistent, ze vraagt zelfs of dit oké is. Keurig meid, jij bent nu al goed opgeleid. 

Na een reeks testjes (reflexen, gevoel testen, op de tenen lopen en op de hakken lopen. Krachtmetingen en op de rug duwen…) twijfelt ze: “U heeft dus op dit moment bijna geen pijn meer?” Ik geef aan dat dit klopt en de fysio goed zijn werk doet. Ook stond ik verbaasd dat ik wel door mijn rechtervoet “klapte” bij haar testjes want dit had ik niet echt door. Ook dat het gevoel heel anders is aan de buitenkant van mijn been had ik niet door ten opzichte van mijn andere been. “Ik twijfel of we toch niet meer onderzoek gaan doen. Een MRI lijkt mij toch wel slim… ik ga even met de neuroloog overleggen, klein moment.” 

Als ze terugkomt geeft ze het volgende aan: “We willen toch even een scan doen. Voor de duidelijkheid: het is puur uit voorzorg. Als het kanker zou zijn gaat het niet vanzelf weg en worden de klachten normaal niet minder. Dus we denken niet dat het dat is. Maar dat er iets niet helemaal juist zit dat zie je wel aan je reflexen en dergelijke. Kortom we gaan hem inplannen.” Juist… En nu de truc om je tot die tijd toch niet te druk te maken. 

Vrijdag 09.02.2024

Lex wilde graag samen even douchen. Dit houdt bij ons in: hij gaat eerst, zorgt dat hij gewassen is en klaar is om er weer uit te gaan. Dan knuffelen we even kort samen in de douche en doe ik zijn haren nog even of was even extra zijn rug. Kortom even zijn quality momentje met mama. Vandaag loopt het echter iets anders… “Lex hup je bent klaar, nu die douche uit. Mama moet hem kouder zetten.” Lex luistert netjes en gaat zich afdrogen. Ik zet de douche een stuk kouder maar het helpt niet, ik begin over te geven. “Mama, wat kan ik doen!?” “Roep Michiel maar…” ik kots weer verder. Gek genoeg vliegt het er uit zonder moeite… binnen no time staat Michiel bij mij. Hij kijkt me aan en geeft aan dat ik wat wit zie. Na even op adem gekomen te zijn zonder de douche aan zegt die dat ik weer kleur krijg. Ik voel me ook weer een stuk beter. We checken ook even in bij Lex. Die was een klein beetje bezorgd maar gaf toen aan: “Mama, wij zijn een mooi stel samen: ik spuugde mij deze week eerst leeg en nu doe jij het ook!” We lachen even met zijn drietjes. Roos is stil aan het spelen in haar bedje waae Michiel haar holderdebolder had ingezet toen hij naar boven kwam. We gaan verder met het begin van de dag. Ik ga douchen, Lex en Michiel gaan naar beneden ontbijten. En Roosje speelt lekker door, dit keer beneden.

Maandag 12.02.2023

Vorige week heb ik een gesprek met Pascale gehad. Ik merk namelijk dat na de chemo’s ik zo weinig energie heb. Mijn concentratie wordt minder en ook kan ik de simpelste discussies niet zo goed aan. Ik erger me te snel en dat is niet hoe ik ben. We hebben dan ook afgesproken dat de collega’s er van uit gaan dat ik er niet ben, en ben ik er toch? Dan is het mooi meegenomen. Ik start mijn laptop op maar na een uurtje ben ik al op. Dicht dat ding en uitrusten. Michiel gaat even een “rondje” doen met de kids. Ofwel even koffie bij zijn pa en ma drinken, daarna boodschapje halen en dan weer terug. Ik kan intussen even bijtanken. 

Het is moeilijk toe te geven voor mijzelf maar ik moet het echt even rustig aan doen. Mijn lichaam heeft even rust en ontspanning nodig, vooral mentaal. Nu de operatie dichterbij komt voel ik me onrustiger worden. Waarom? Omdat ik dan echt hoor na 2 weken of ik “schoon” ben of niet… 

Donderdag 22.02.2024 

Vandaag is de MRI en de uitslag direct. Chemo heb ik pas volgende week want nu ik dat ene middel niet meer krijg heb ik eigenlijk 2 stopweken. Eerlijk is eerlijk, mijn lichaam is hier dankbaar voor! Het gevoel in mijn voeten wordt weer iets beter. Ook heb ik geen bloedneuzen gehad. Toch wel prettig. 

We wachten bij de MRI. “Gatver, ze moeten hier zo ook een infuus doen. Wedden dat ze weer mis prikken? Zo geen zin in…” “Ja nu heb je het gejinxt” na een aantal minuten word ik geroepen. Het infuus plaatsen gaat gemakkelijk en de scan is zo voorbij. Zo zie je maar, soms valt het mee. 

Na ons 2 uur te hebben vermaakt in het ziekenhuis krijg ik de uitslag. In die 2 uur benoem ik het maar eens aan Michiel: “Wat nou als we toch heel plots en onverwachts slecht nieuws krijgen???” “Dan dealen we er op dat moment wel mee… We houden het heel ver in ons achterhoofd, zodat we niet als bij de eerste keer ons compleet laten verrassen. Maar dit gaat geen slecht nieuws zijn.” Hij heeft gelijk. Waarom nu al druk maken terwijl we nog lol hebben samen om alle mensen die voorbij lopen. “Wat raar is een ziekenhuis toch hè? Voor de 1 brengt het leven, voor de ander soms een doodsvonnis… en weer een ander genezing. Als je toch eens in al die koppies kon kijken, wat een verhalen zitten daar misschien wel in.” Michiel beaamt mijn gedachte: “Ziekenhuizen zijn rare plekken… maar het is goed dat ze er zijn.” 

Op naar de 4e etage weer. Hier krijg ik normaal ook mijn chemokuur. Echter is dat op 4K en ik moet nu een balie ervoor zijn: 4J. We worden vrij vlot geroepen. “Goh, hoe gaat het nu met u mevrouw?” Het is de zelfde co-assistente als de vorige keer. “Wel goed op zich hoor… enige nadeel is dat die uitstraling naar mijn been weer terug is. Dat was eerst weg en nu voel ik het toch weer.” Ze kijkt me aan, maar niet met een ernstige blik. Mooi zo, denk ik! “Nou we pakken de MRI scan er is bij. Die uitstraling vind ik namelijk niet zo gek… je hebt namelijk een joekel van een hernia op L5 zitten…” Ja hoor!!! Weer een kruisje op mijn bingokaart. Hoe krijg ik het voor elkaar. Ik moet gewoon een beetje cynisch lachen… “Nou dan klopt het wat ik de vorige keer zei tegen je… Ik herken de pijn!” We moeten alle drie er wel een beetje om lachen. Eigenlijk is dit natuurlijk normaal gezien shit nieuws maar voor mij niet. Het betekent vooral: geen extra kanker! “Nu moet ik wel zeggen dat dit echt een grote hernia is, ik denk ook dat het opereren zal worden… nu snap ik dat je dit nu misschien niet wilt in verband met aankomende operatie aan de borst. Maar hou er wel rekening mee.” Nou dat denk ik niet… Ik ben 2x geopereerd aan hernia’s, het is wel eventjes goed zo! “Nou ik ga eerst wel eens een plan met mijn fysiotherapeut maken. Dan zien we wel verder. Zolang ik deze pijn heb, is het goed te doen. Bovendien slik ik nog steeds maar heel af en toe een tramadol. Zolang ik daar niet continu naar grijp gaat het wel.” Ze knikt instemmend. “Echter wil ik toch de alarmsymptomen voor een spoedoperatie wel meedelen. Niet meer voelen of je klaar bent met plassen, zomaar incontinentie krijgen zonder kracht (ofwel niezen / hoesten) en het gevoel bij de schaamstreek verliezen duiden erop dat u dan met spoed onder het mes moet. Ofwel binnen 24 uur. Gebeurt dit, dan belt u de SEH op hier in Rotterdam. Zij zorgen er dan voor dat u direct word opgenomen en dan gaan we zo snel mogelijk opereren, akkoord?” Ze kijkt me een soort van streng aan. “Ja dat klinkt als een plan. En mocht ik ergere klachten krijgen, bel ik de afdeling en kunnen jullie me alsnog naar de neurochirurgie door sturen.” Dat klinkt ook haar als een plan in de oren. Nou maar even wat familie “gerust” stellen.